Utopia

The Far and the Near
by Thomas Wolfe

Every day, a few minutes after two o’clock in the afternoon, the limited express between two cities passed this spot. At that moment the great train, having halted for a breathing-space at the town near by, was beginning to lengthen evenly into its stroke, but it had not yet reached the full drive of its terrific speed. It swung into view deliberately, swept past with a powerful swaying motion of the engine, a low smooth rumble of his heavy cars upon pressed steel, and then it vanished in the cut. For a moment the progress of the engine could be marked by heavy bellowing puffs of smoke that burst at spaced intervals above the edges of the meadow grass, and finally nothing could be heard but the solid clacking tempo of the wheels receding into the drowsy stillness of the afternoon.

Every day for more than twenty years, as the train had approached this house, the engineer had blown on the whistle, and every day, as soon as she heard this signal, a woman had appeared on the back porch of the little house and waved to him. At first she had a small child clinging to her skirts, and now this child had grown to full womanhood, and every day she, too, came with her mother to the porch and waved.

The engineer had grown old and gray in service. He had driven his great train, loaded with its weight of lives, across the land ten thousand times. His own children had grown up, and married, and four times he had seen before him on the tracks the ghastly dot of tragedy converging like a cannon ball to its eclipse of horror at the boiler head—a light spring wagon filled with children, with its clustered row of small stunned faces; a cheap automobile stalled up the tracks, set with the wooden figures of people paralyzed with fear; a battered hobo walking by the rail, too deaf and old to hear the whistle’s warning; and a form flung pas his window with a scream—all this he had seen and known. He had known all the grief, the joy, the peril and the labor such a man could know; he had grown seamed and weathered in his loyal service, and now, schooled by the qualities of faith and courage and humbleness that attended his labor, he had grown old, and had the grandeur and the wisdom these men have.

But no matter what peril or tragedy he had known, the vision of the little house and the women waving to him with a brave free motion of the arm had become fixed in the mind of the engineer as something beautiful and enduring, something beyond all change and ruin, and something that would always be the same, no matter what mishap, grief or error might break the iron schedule of his days.

The sight of this little house and these two women gave him the most extraordinary happiness he had ever known. He had seen them in a thousand lights, a hundred weathers. He had seen them through the harsh light of wintry gray across the brown and frosted stubble of the earth, and he had seen them again in the green luring sorcery of April.

He felt for them and for the little house in which they lived such tenderness as a man might feel for his own children, and at length the picture of their lives was carved so sharply in his heart that he felt that he knew their lives completely, to every hour and moment of the day, and he resolved that one day, when his years of service should be ended, he would go and find these people and speak at last with them whose lives had been so wrought into his own.

That day came. At last the engineer stepped from a train onto the station platform of the town where these two women lived. His years upon the rail had ended. He was a pensioned servant of his company, with no more work to do. The engineer walked slowly through the station and out into the streets of the town. Everything was as strange to him as if he had never seen this town before. As he walked on, his sense of bewilderment and confusion grew. Could this be the town he had passed ten thousand times? Were these the same houses he had seen so often from the high windows of his cab? It was all as unfamiliar, as disquieting as a city in a dream, and the perplexity of his spirit increased as he went on.

Presently the houses thinned into the straggling outposts of the town, and the street faded into a country road—the one on which the women lived. And the man plodded on slowly in the heat and dust. At length he stood before the house he sought. He knew at once that he had found the proper place. He saw the lordly oaks before the house, the flower beds, the garden and the arbor, and farther off, the glint of rails.

Yes, this was the house he sought, the place he had passed so many times, the destination he had longed for with such happiness. But now that he had found it, now that he was here, why did his hand falter on the gate; why had the town, the road, the earth, the very entrance to this place he loved turned unfamiliar as the landscape of some ugly dream? Why did he now feel this sense of confusion, doubt and hopelessness? At length he entered by the gate, walked slowly up the path and in a moment more had mounted three short steps that led up to the porch, and was knocking at the door. Presently he heard steps in the hall, the door was opened, and a woman stood facing him.

And instantly, with a sense of bitter loss and grief, he was sorry he had come. He knew at once that the woman who stood there looking at him with a mistrustful eye was the same woman who had waved to him so many thousand times. But her face was harsh and pinched and meager; the flesh sagged wearily in sallow folds, and the small eyes peered at him with timid suspicion and uneasy doubt. All the brave freedom, the warmth and the affection that he had red into her gesture, vanished in the moment that he saw her and heard her unfriendly tongue.

And now his own voice sounded unreal and ghastly to him as he tried to explain his presence, to tell her who he was and the reason he had come. But he faltered on, fighting stubbornly against the horror of regret, confusion, disbelief that surged up in his spirit, drowning all his former joy and making his act of hope and tenderness seem shameful to him.

At length the woman invited him almost unwillingly into the house, and called her daughter in a harsh shrill voice. Then, for a brief agony of time, the man sat in an ugly little parlor, and he tried to talk while the two women stared at him with a dull, bewildered hostility, a sullen, timorous restraint.

And finally, stammering a crude farewell, he departed. He walked away down the path and then along the road toward town, and suddenly he knew that he was an old man. His heart, which had been brave and confident when it looked along the familiar vista of the rails, was now sick with doubt and horror as it saw the strange and unsuspected visage of the earth which had always been within a stone’s throw of him, and which he had never seen or known. And he knew that all the magic of that bright lost way, the vista of that shining line, the imagined corner of that small good universe of hope’s desire, could never be got again.

ترجمه داستان دور و نزدیک

دور و نزدیک

نویسنده: توماس ولف

مترجم: مجید عمیق

در حومه یک شهر کوچک،بر بالای تپه‌ای دور از پیچ و خم خط آهن،کلبه‌ای کوچک و چوبی به رنگ سفید قرار داشت.دورتادور کلبه با نرده‌های چوبی سبزرنگ که نوعی‌ نورگیر به حساب می‌آمدند،حصار شده بود.در یک سمت کلبه‌ باغچه‌ای بود با کرتهای منظم که در آنها سبزیجات کاشته‌ شده بود و همینطور چند داربست برای درختان مو که در اواخر تابستان می‌رسیدند.در مقابل کلبه نیز سه درخت بلوط تنومند قرار داشت که در تابستان سایه قشنگی ایجاد می‌کردند و در سمت دیگر کلبه،ردیفی از گلهای رنگارنگ به چشم می‌خورد. همهء فضای کلبه و دور و بر آن،پاکی،تمیزی و آرامش دلپذیری‌ را به ارمغان می‌آورد.

هر روز،یکی دو دقیقه بعد از ساعت دو بعد از ظهر،ترن‌ سریع السیری که بین دو شهر در آن ناحیه رفت‌وآمد می‌کرد، از این محل می‌گذشت.زمانی که این ترن بزرگ در شهرک‌ نزدیک به این محل توقف کوتاهی می‌کرد،وقتی دوباره با صدایی موزون راه می‌افتاد و مقصد خود را در پیش می‌گرفت، قبل از آنکه حد اکثر سرعت خود را به دست آورد،دنبالهء طویل‌ واگنهایش درحالی‌که پیچ و تاب برمی‌داشت و صدای تلق تلق‌ چرخهایش در فضا طنین می‌انداخت،در پیچ و خم کوهستان از نظر ناپدید می‌شد.امّا در آن هنگام صدای موتور ترن که با خروج انبوی از دود از بالای سرش همراه بود لحظاتی شنیده‌ می‌شد و سپس این صدا نیز محو می‌گشت و فقط صدای‌ ضربات چرخهای آن بود که سکوت آرام و خواب‌آلود فضای‌ بعد از ظهر کوهستان را درهم می‌شکست.

هر روز و بیش از بیست سال بود که وقتی ترن از مقابل‌ این کلبه می‌گذشت،لکوموتیوران سوت ترن را به صدا درمی‌آورد و هر روز به محض آنکه این سوت به صدا درمی‌آمد،زنی از ایوان پشتی کلبه کوچک برای او دست تکان می‌داد.

اوایل،بچه‌ای کم سن و سال نیز درحالی‌که خود را از دامن مادر می‌آویخت نظاره‌گر عبور این ترن می‌شد.اما اکنون‌ این بچه هم بزرگ شده بود و قد و قوارهء مادرش را داشت و هر روز بعدازظهر،او نیز کنار مادرش،در ایوان می‌ایستاد و برای‌ ترن دست تکان می‌داد.

لکوموتیوران،پیر شده بود و در این راهها موی خود را سفید کرده بود.او هزاران بار این ترن پر از مسافر را در این خط آهن‌ جابجا کرده بود.بچه‌های خود او نیز بزرگ شده و سروسامان‌ گرفته بودند.او چهار بار روی این ریلها و در پیشاپیش لکوموتیوش‌ با خطر روبه‌رو شده بود؛واگن فنری دست ساز و پر از بچه‌هایی‌که روی ریلها بازی می‌کردند و با مشاهده لکوموتیو،از شدت‌ وحشت،همانند تکه چوبهایی بی‌روح سر جایشان میخکوب‌ می‌شدند؛یا دوره‌گردی که در کنار ریل پرسه‌زنان می‌رفت و صدای سوتهای پی‌درپی هشداردهندهء لکوموتیوران را نمی‌شنید و آن‌وقت او سرش را از پنجرهء اتاقک لکوموتیو بیرون می‌آورد و فریاد می‌کشید.او در حرفه‌ای که داشت سرد و گرم بسیار چشیده و فراز و نشیبهای زیادی را پشت سر گذاشته بود و طی‌ سالهای خدمت صادقانه‌اش،سختی‌های فراوانی را تحمل‌ کرده بود.

اکنون با قلبی سرشار از ایمان،شجاعت و تواضع که با کارش عجین شده بود،برف پیری بر سرش نشسته بود و حکایت از پختگی و تجربه‌ای می‌کرد که چنین مردانی دارند.

آن خطرات و ناملایمات هرچه بود،سپری شده بودند.اما چشم‌انداز آن کلبهء کوچک چوبی و زنانی که برایش دست‌ تکان می‌دادند،در ذهن این لکوموتیوران پیر،تصویری دلنشین‌ و ماندگار ترسیم کرده بود؛چیزی که فراتر از آن بود که گذشت‌ زمان آن را تغییر دهد و یا تخریب کند.چیزی که همیشه با او همراه بود و هر اتفاق و حادثه ناگواری که در برنامهء روزنانه‌ خط آهن روی می‌داد،کمترین تأثیری در این تصویر ذهنی‌ دلنشین او بر جای نمی‌گذاشت.

مشاهدهء این کلبهء کوچک زیبا و آن دو زن نظاره‌گر ترن، شادی وصف‌ناپذیری را در درون او بیدار می‌کرد.او هزاران بار در روزهای آفتابی و بارانی،آنها را دیده بود،در سرمای سوزان‌ و زمانی که سرتاسر کوهستان پوشیده از برف می‌شد،آنها را دیده بود.و همینطور در فصل بهار دل‌انگیز که همه جا پر از سبزه و چمن می‌شد.

در دل این لکوموتیوران پیر،آن کلبهء کوچک و زیبا و ساکنانش چنان محبت پاک و لطیفی را برانگیخته بودند که‌ یک پدر د قبال فرزندانش دارد.و او چنان تجسمی از زندگی‌ آنها را در ذهن خود تصویر کرده بود که گویی از لحظه به لحظهء زندگی آنها در آن کلبه خبر داشت.

لکوموتیوران تصمیم داشت پس از پایان سالهای خدمتش‌ در خط آهن به آن کلبه رفته و از نزدیک آنها را ببیند؛همان‌ کسانی که زندگی‌شان با زندگی او عجین شده بود.

آن روز فرا رسید.سرانجام لکوموتیوران از ترن پیاده شد و روی سکوی ایستگاه محلی که این دو زن زندگی می‌کردند، قدم گذاشت.سالهای خدمت او در خط آهن به پایان رسیده‌ بود.اکنون او یک کارمند بازنشستهء راه آهن به شمار می‌رفت‌ و دیگر با ترن و ریل خداحافظی کرده بود.لکوموتیوران از ایستگاه راه آهن بیرون آمد و وارد خیابانهای این شهر کوچک‌ شد.همه‌چیز در برابر چشمانش عجیب به نظر می‌رسید، گویی هرگز این شهر را ندیده بود.درحالی‌که قدم‌زنان پیش‌ می‌رفت،احساسی گنگ و ناشناخته تمام وجودش را دربر گرفت. آیا این شهر می‌توانست همان شهری باشد که او هزاران بار از آن گذر کرده بود؟

آیا این خانه‌ها،همان خانه‌هایی بودند که او بارها از پنجره‌ اتاقک لکوموتیوش دیده بود؟همه‌چیز برایش غریب به نظر می‌رسید،همانند شهری که آدمی در خواب می‌بیند،هرچه‌ بیشتر پیش می‌رفت،آشفتگی و پریشان‌حالی‌اش افزونتر می‌شد.

لکوموتیوران در برابر چشمانش،خانه‌ها را همانند برجهای‌ دیدبانی که در فواصلی از یکدیگر پراکنده باشند تصور می‌کرد. خیابانهای شهر همچون جاده‌های خارج شهر به نظر می‌رسیدند و در انتها یکی از این‌جاده‌ها،کلبه‌ای که آن دو زن در آن‌ زندگی می‌کردند قرار داشت.

و لکوموتیوران در میان گردوغبار و گرمای هوا با گامهایی‌ آهسته و سنگین پیش می‌رفت.سرانجام لکوموتیوران در مقابل آن کلبه‌ای که به دنبالش بود ایستاد.او خیلی زود آن‌ کلبه را شناخت؛همان درختان بلوط تنومند را در برابر کلبه‌ می‌دید،همینطور ردیف گلهای رنگارنگ و باغچه و آن‌ داربستهای درختان مو،و کمی دورتر،ریلهای خط آهن را که‌ در زیر نور خورشید برق می‌زدند.

بلی،این همان کلبه‌ای بود که در جستجویش بود،جایی‌ که بارها و بارها از برابر آن گذشته بود،قصدی که سالیان سال‌ و با اشتیاق هرچه تمام در آرزوی دیدنش بود.

امّا اکنون که او به مرادش رسیده و در برابر این کلبه‌ ایستاده بود،دیگر لزومی نداشت که دم کلبه این پا و آن پا کند؛چرا این شهر،این‌جاده،و این زمین و این ورودی کلبه‌ یکباره برایش غریب جلوه کرده بود،درست همانند یک خواب‌ بد و ناراحت‌کننده؟چرا او اکنون این‌چنین آشفته و پریشان و مردّد و نومید به نظر می‌رسید؟

سرانجام لکوموتیوران از ورودی کلبه وارد شد و از گذرگاهی‌ شیبدار بالا رفت و پس از پشت سر گذاشتن سه پله کوتاه منتهی‌ به ایوان کلبه،در کلبه را به صدا درآورد.بلافاصله صدای‌ پاهایی را از توی کلبه شنید.در باز شد و زنی را در برابر خوددید.

در این هنگام احساسی تلخ و اندوهناک سرتاسر وجود او را فرا گرفت و از رفتنش به آنجا غمگین شد.او این زن را که‌ اکنون با چشمانی تردیدآمیز در برابرش ایستاده بود،می‌شناخت؛ کسی که هزاران بار برای او دست تکان داده بود.امّا چهرهء این زن،خشن،شکسته و رنجور می‌نمود.زن با چشمان‌ کوچکش که سوء ظن در آنها موج می‌زد،به او خیره شد. آن وقت لکوموتیوران همهء آن آزادی متهورّانه و گرما و صمیمتی را که در اشارت دست او احساس کرده بود،یکباره‌ با دیدن چهرهء غیر دوستانه و شنیدن لحن سرد و خصمانه او بر باد رفته دید.

و اکنون که او می‌خواست علت آمدن و حضورش در آنجا را برای آن زن توضیح دهد،ناگهان در طنین صدایش وحشت‌ و بیگانگی را احساس کرد.اما او سرسختانه تلاش کرد با این‌ احساس یأس و پریشانی و ناباوری که در دلش رخنه کرده‌ بود مبارزه کند و همهء آن احساس نشاط و شادمانی و امیدی‌ را که اکنون برایش شرم‌آور می‌نمود،برای همیشه در اعماق‌ درونش خاموش سازد.

سرانجام آن زن بدون هیچ رغبتی او را به درون خانه‌ دعوت کرد و با صدایی خشن و زمخت دخترش را صدا زد. لکوموتیوران برای چند لحظه‌ای که برایش عذاب‌آور هم‌ می‌نمود،در اتاقی کوچک و زشت نشست.وقتی او سعی کرد سر صحبت را باز کند،آن دو زن درحالی‌که عبوس و هراسان‌ به نظر می‌رسیدند،با نگاههایی سرد و بی‌روح و خصمانه به‌ او خیره شدند.

و عاقبت لکوموتیوران با لکنت زبان از آنها خداحافظی‌ کرد،و از کلبه خارج شد.درحالی‌که او سرپایینی جاده را به‌ سمت شهر در پیش گرفته بود،ناگهان به یاد آورد که دیگر یک پیرمرد بود.قلب او که زمانی با دیدن چشم‌انداز ریلهای‌ دیرآشنا،پر از امید و صلابت و شادی می‌شد،اکنو خسته و بیمار و هراسان می‌نمود؛گویی که قلب او سرزمینی غریب‌ و ناشناخته را می‌دید؛جایی که در چند قدمی‌اش بود و سالیان‌ سال با آن مأنوس بود.و اکنون او می‌دانست که شکوه و غظمت آن روزهای گمشده در غبار زندگی و چشم‌انداز زیبای‌ آن خط آهن،و آن کلبهء دنج و آرام که همیشه در خیال او امید و نشاط را تداعی می‌کرد،برای همیشه نابود شده است و دیگر آن روزها دوباره باز نخواهند گشت.