OF TRUTH

by Francis Bacon

What is truth? said jesting Pilate, and would not stay for an answer. Certainly there be, that delight in giddiness, and count it a bondage to fix a belief; affecting free-will in thinking, as well as in acting. And though the sects of philosophers of that kind be gone, yet there remain certain discoursing wits, which are of the same veins, though there be not so much blood in them, as was in those of the ancients. But it is not only the difficulty and labor, which men take in finding out of truth, nor again, that when it is found, it imposeth upon men's thoughts, that doth bring lies in favor; but a natural though corrupt love, of the lie itself. One of the later school of the Grecians, examineth the matter, and is at a stand, to think what should be in it, that men should love lies; where neither they make for pleasure, as with poets, nor for advantage, as with the merchant; but for the lie's sake. But I cannot tell; this same truth, is a naked, and open day-light, that doth not show the masks, and mummeries, and triumphs, of the world, half so stately and daintily as candle-lights. Truth may perhaps come to the price of a pearl, that showeth best by day; but it will not rise to the price of a diamond, or carbuncle, that showeth best in varied lights. A mixture of a lie doth ever add pleasure. Doth any man doubt, that if there were taken out of men's minds, vain opinions, flattering hopes, false valuations, imaginations as one would, and the like, but it would leave the minds, of a number of men, poor shrunken things, full of melancholy and indisposition, and unpleasing to themselves?

One of the fathers, in great severity, called poesy vinum doemonum, because it filleth the imagination; and yet, it is but with the shadow of a lie. But it is not the lie that passeth through the mind, but the lie that sinketh in, and settleth in it, that doth the hurt; such as we spake of before. But, howsoever these things are thus in men's depraved judgments, and affections, yet truth, which only doth judge itself, teacheth that the inquiry of truth, which is the love-making, or wooing of it, the knowledge of truth, which is the presence of it, and the belief of truth, which is the enjoying of it, is the sovereign good of human nature. The first creature of God, in the works of the days, was the light of the sense; the last, was the light of reason; and his sabbath work ever since, is the illumination of his Spirit. First he breathed light, upon the face of the matter or chaos; then he breathed light, into the face of man; and still he breatheth and inspireth light, into the face of his chosen. The poet, that beautified the sect, that was otherwise inferior to the rest, saith yet excellently well: It is a pleasure, to stand upon the shore, and to see ships tossed upon the sea; a pleasure, to stand in the window of a castle, and to see a battle, and the adventures thereof below: but no pleasure is comparable to the standing upon the vantage ground of truth (a hill not to be commanded, and where the air is always clear and serene), and to see the errors, and wanderings, and mists, and tempests, in the vale below; so always that this prospect be with pity, and not with swelling, or pride. Certainly, it is heaven upon earth, to have a man's mind move in charity, rest in providence, and turn upon the poles of truth.

To pass from theological, and philosophical truth, to the truth of civil business; it will be acknowledged, even by those that practise it not, that clear, and round dealing, is the honor of man's nature; and that mixture of falsehoods, is like alloy in coin of gold and silver, which may make the metal work the better, but it embaseth it. For these winding, and crooked courses, are the goings of the serpent; which goeth basely upon the belly, and not upon the feet. There is no vice, that doth so cover a man with shame, as to be found false and perfidious. And therefore Montaigne saith prettily, when he inquired the reason, why the word of the lie should be such a disgrace, and such an odious charge? Saith he, If it be well weighed, to say that a man lieth, is as much to say, as that he is brave towards God, and a coward towards men. For a lie faces God, and shrinks from man. Surely the wickedness of falsehood, and breach of faith, cannot possibly be so highly expressed, as in that it shall be the last peal, to call the judgments of God upon the generations of men; it being foretold, that when Christ cometh, he shall not find faith upon the earth.

 

مقاله ای در باب راستی

ترجمه: استاد صورتگر

پیلاطس شوخ طبع (از حضرت مسیح پرسید): راستی چست؟ و منتظر جواب نماند. مسلما افرادی هستند که از ناپایداری در عقاید خویش مشعوف هستند، و پایداری در عقیده را انقیاد می شمرند، در پندار و کردار خود تظاهر به اختیار می کنند، و اگر چه قاطبه ی این نوع حکما (شکاکیون یونان باستان) دیگر وجود ندارند، با این وجود برخی پراکنده اندیشانی که داری همان خلق و خوی می باشند به جای مانده اند، اگرچه اینان فاقد شهادت و پرمایگی حکمای باستانند،  اما نه تنها دشواری و زحمت است که افراد برای پی بردن به حقیقت متحمل می شوند و نیز وقتی حقیقت را یافتند افکارشان را مقید می کند، بلکه علاقه ای طبیعی اگرچه فاسد، به خود دروغ است که آن را موجه می سازد. یکی از مکاتب متاخر یونانیان این مضمون را بررسی کرده و در این پندار است که در دروغ چیست که افراد به آن غشق می ورزند. افرادی که نه همچون شاعران برای مسرت بخشدن، دروغ می گویند و نه همچون سوداگران برای سود و صرفه خویش، بلکه بخاطر دروغ، دروغ می گویند. اما نمی توان گفت: راستی خود آفتاب روشن روز و آسمان بی ابر است که نمی تواند نمایش های دنیا را بسان نور شمع با ظرافت و جلال بنمایاند. راستی محتمل است ارزش مرواریدی را داشته باشد که بهنگام روز، بهتر نمایان است. اما به قدرت و قیمت الماس و یا یاقوت نمی رسد که در انوار متنوع بهتر نمایان است. آمیخته ای از راست و دروغ همیشه مسرت افزاست. آیا کسی شک دارد که نظریه های بیهوده، امیدهای دلخوش ساز، ارزشیابی های کاذب، به اصطلاح اوهام، و مانند آنها را از اذهان افراد بزدایند. مغز بسیاری از افراد چیزی بی رمق، سرشار از مالیخولیا و کسالت خواهد گشت و برای خودشان ناخوشایند خواهد بود؟ یکی از مشایخ کلیسا بگونه ای بسیار جدی، شعر را شراب شیطان خواند، زیرا افراد را سرشار از اوهام می سازد و این در حالیست که شعر، تنها سایه ی دروغ است. اما دروغی اسیب رسان است که به ژرفای مغز می رود و در آنجا جایگزین می شود ( و پیش از این در مقوله اش سخن رفت) و نه آن دروغی که از مغز خطور می کند. اما این چیزها به هرگونه که در عقل و عواطف بشری خاطی باشد، راستی که خود داور خویش است، می آموزد که حقیقت جویی ، که عشق بازی با حقیقت و خواستگاری از آن است، آگاهی از حقیقت که همان حضور آن است و ایمان به حقیقت که محفوظ شدن از آن است والاترین خیر و نیکویی نهاد آدمی است. تخستین آفرینش خدا در درسته الایام، فروغ مشاعر بود؛ آخرین آفرینش او پرتو عقل بود؛ و کار سبث با روز هفتم، تاکنون او تنویر روح خویش است. در ازل، خداوند بر چهره ماده و یا توده ی جهان پیش از آفرینش، فروغ افکند. سپس در چهره انسان نور دمید و هنوز هم در چهره برگزیدگان خود نور می دمد و آنان را الهام می بخشید.

شاعری که مکتب خویش را بدون او از دیگر مکاتب پایین تر است، زینت بخشیده است چه خوش می گوید:  چه مسرت بخش است که بر ساحل بایستیم و کشتی ها را در دریای متلاطم نظاره کنیم. چه مسرتی است که بر دریچه ای دژی بایستیم و جنگ و مخاطرات در دره را تماشا کنیم. اما هیچ مسرتی همچون ایستادن در سنگر حفیفت نیست (سنگری بر تپه ای که هیچکس را بر آن تسلط نیست و هوا همیشه آرام و روشن است) " و آنجا خطاها و سرگردانی ها و مه ها و طوفان های دره را تماشا کنیم"  به شرط اینکه این تفکر همراه با ترحم همراه باشد و با کبر و غرور. مسلما بهشت بر روی زمین است. اگر انسان به شفقت و دستگیری بیندیشد، دل به مشیت الهی سپرد و بر پاشنه های حقیقت بچرخد.

از حقیقت دینی و فلسفی بگذریم و به سراغ راستی در زندگی روزانه بیایم . حتی آنان که راستی را پیشه خود نمی سازند، معترفند که صداقت و خوش حسابی، شرف و عزت نهاد بشر است، و اینکه آمیختن راست با دروغ همانند عیاری در سکه ی زر و سیم است که ممکن است موجب استحکام آن شود، اما از ارزش آن نمی کاهد زیرا اینگونه راههای پیچاپیچ و منحرف خط مشی مار است که نه با پا بلکه با دونمایگی بر شکم می خزد. هیچ گناهی به اندازه کاذب و خائن از آب در امدن، آدم را شرمسار نمی سازد و به همین دلیل، مان تین آنگاه که جویای این دلیل است که چرا واژه دروغ چنین ننگین و چنان تهمتی نفرت انگیز اس. چه خوش می گوید:" اگر خوب سنجیده شود هنگامی که می گوییم فردی دروغ می گوید چنان است که بگوییم او از خداوند نمی ترسد و از مردم در هراس است" زیرا دروغ در نظر خداوند، آشکار و از نظر بشر پنهان است. مسلما شرارت کذب و ایمان گسیختن را بهتر از این نمی توان بیان کرد که بگوییم آخرین ناقوسی است که خشم خداوند را بر نسل های بشر نازل می کند. چنین پیشگویی شده که بهنگام ظهور حضرت مسیح " ایمانی بر روی زمین نخواهد یاقت".